આજે છાપાં વાંચ્યા તો માથાના મોવાળા ઊંચા થઇ ગયા.
"ગરમીનો આતંક: ૧૯ ઉકલી ગયા: ઇડર ૪૮.૫!"
રાણકદેવીએ જ્યાં હાથ મુકીને ગઢ ગીરનારનો તોતિંગ પત્થર રોકી લીધો હતો,
ઈ જૂનાગઢની એક કન્યા તો ચાલુ લગને જ ચકરી ખાઈને ધડુમ કરતી પડી ગઈ.
લ્યો બોલો! આ અત્યારની છોડિયું પણ...
ભૂખી રહીને ટીટમાખડી થવાના ખોટા ઉધામા કરે ને પછી પડી જાય.
આતો આજુ બાજુની જનરલ વાતું કરી...
મૂળ અમારો સ્વભાવ થોડોક...
સમજી ગયા ને???
જમાવી ડાયરાઓ મ્હાલનારા અમે કાઠીયાવાડી...
ભલા-ભોળા, સીધા રસ્તે જનારા અમે કાઠીયાવાડી!!
આ સાળી જિંદગી પણ ખરી છે, કેમ?
શેરડીના સાંઠા જેવી.
માંડ માંડ મજા આવે, રસ આવે, ત્યાં જ ગાંઠ આવી જાય!
સાંઠો પૂરો થઇ જાય પણ ગાંઠ પીછો નો મુકે.
ઘણાંય બીચાડા આમ નમ મારી જતા હોય છે.
લેણાં ભરાય જાય, થોડીક શાંતિ થાય અને વિચારે કે ગાડી છોડાવું ત્યાં જ...
ગુમડાં થાય અને ઈ પણ એવા ઠેકાણે કે પાર્ટી મુંજાય જાય.
આને કરમની કઠણાંયું કહેવાય.
અને કેટલીક એવી નોટું પણ હોય છે જેને ક્યારેય મોંઘવારી નડતી જ નથી, બાપુ!
પંખા વિનાની, ખાલી ધરિયુંવાળી સાયકલ ધોડાવતા જાય અને ગામની પથારી ફેરવી દે મારા દીકરાઓ.
આવા લોકો છકડો રીક્ષા જેવી જિંદગી જીવતા હોય છે...
સાઈડ આપેય નહિ ને કાપેય નહિ!!!
તમે લીવર આપો તો મારો બેટો ઈ પણ આપે.
આને કેમ કરીને પુગવું?
